กวีประชาไท: ดิ้น..

ดิ้นสุดเฮือก เปลือกปลิ้น ช่างหมิ่นหมอง
โลกได้มอง เห็นหมด กี่ขดไส้
ดิ้นด้วยเดิน เพลินชม อมยิ้มไป
ตกกระได พลอยกระโจน โหนห้อยกาย

ปล่อยมือไป เมื่อใด ก็หล่นแน่
ยึดไว้แท้ แก้หน้า อย่าเหนื่อยหน่าย
ยึดไว้เถิด เปิดหน้า ว่าไม่อาย
ทุกภาพฉาย ขายหน้า ประเทศไทย

โลกวันนี้  มีรหัส เทคโนโลยี
ยึดอาคาร โต๊ะ เก้าอี้ กี่สมัย
มิอาจยึด การบริหาร แต่อย่างใด
และมิอาจ ยึดจิตใจ ประชาชน

ดิ้นสุดเฮือก โหยหา ว่าถูกต้อง
เป็นครรลอง ประชาธิปไตย ให้สับสน
อารยะ หรือ อนารยชน
หรือว่าจนมุมอับ จึงกลับกลาย

ดิ้นสุดดิ้น น่ายินดี หรือย่อยยับ
ได้คำรับ หรือปฏิเสธ จากทุกฝ่าย
ดิ้นให้ดี อย่าให้ไทย ต้องวอดวาย
เพราะสุดท้าย ประชาชน รับผลกรรม...