หมายเหตุ : นิทานจากผู้ต้องขังคดีมาตรา 112 ภรณ์ทิพย์หรือ กอล์ฟ วัย 26 ปี เพื่อนๆ มักเรีย กอล์ฟ เด็กปีศาจ ปัจจุบันถูกคุมขังฝากขังครบ 5 ผลัดแล้ว อัยการขอขยายเวลาฝากขังอีก 2 ผลัดก่อนมีคำสั่งฟ้องหรือไม่ภายในวันที่ 25 ต.ค.นี้ ที่ผ่านมาทนายความยื่นคำร้องคัดค้านการประกันตัวรวมแล้ว 4 ครั้ง ยื่นหลักทรัพย์ขอประกันตัว 3 ครั้งแต่ศาลมีคำสั่งไม่ให้ประกันเนื่องจากเป็นคดีร้ายแรง เกรงผู้ต้องหาจะหลบหนี
กอล์ฟถูกจับกุมจากข้อกล่าวหามีส่วนร่วมในละครเจ้าสาวหมาป่า จัดแสดงในงานรำลึก 14 ตุลาคมปีที่แล้ว
เธอมีพื้นเพเป็นชาวพิษณุโลก ครอบครัวทำไร่มันสำปะหลัง จบการศึกษาจากคณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ทำกิจกรรมเพื่อสังคม ทำค่ายอาสาต่างๆ มาตั้งแต่มัธยมศึกษาปีที่ 5 จนปัจจุบัน มีความสามารถในศิลปะหลายแขนงทั้งวาดภาพ เขียนนิทาน แต่เธอดูจะหลงรักศาสตร์การแสดงเป็นพิเศษ เคยก่อตั้งประกายไฟการละคร ก่อนจะปิดตัวไปในปี 2555
ครั้งหนึ่งเธอเคยให้สัมภาษณ์ถึงความใฝ่ฝันไว้ว่า “อยากไปเล่นละครในต่างจังหวัด อยากเล่นในที่ที่ต่างกัน และที่สำคัญอยากเล่นให้เด็กๆ ดู เราอยากจะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้เด็กๆ ฟัง เป็นนิทานของคนธรรมดาที่เปลี่ยนโลกได้”
ระหว่างถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำ เธอเขียนนิทานส่งให้ผู้ใกล้ชิดเป็นตอนๆ บอกเล่าความฝันและส่งกำลังใจถึงผู้คนข้างนอกโดยเฉพาะเด็กๆ ที่เธอมักจะทำกิจกรรมด้วย ผู้ใกล้ชิดแจ้งด้วยว่า คำที่ขีดเส้นใต้คือคำที่เธอจำเป็นต้องใช้ภาษาสุภาพตามกฎระเบียบของเรือนจำทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่
0000
ทัณฑสถานหญิงกลาง
33/3 ถ.งามวงศ์วาน ลาดยาว
จตุจักร กรุงเทพ 10900
วันที่ 3 ตุลาคม 2557
‘Little Foot’ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็กน้อยคนหนึ่งถือกำเนิดในหมู่บ้านที่ผู้คนล้วนมีหัวใจเป็นสีดำ หัวใจของพวกเขามิได้ออกมานอกเนื้อหน้าอกจนเราสามารถเห็นได้ แต่สีดำนั้นแสดงผ่านคำพูดและการกระทำของพวกเขา พวกเขาเฝ้านินทาเพื่อนบ้าน กล่าวร้าย และทำตัวมือถือสากปากถือศีลทุกหลังคาเรือนเลย ... แต่ว่าหัวใจของเจ้าเด็กน้อยมิได้มีสีเฉกเช่นพวกเขา หัวใจของมันมีขนาดเท่ากำปั้น เขาเกิดมาพร้อมกับเท้าที่เล็กกระจ้อยร่อย พวกชาวบ้านที่ชอบล้อเลียนปมด้อยของคนอื่นจึงพากันเรียกเขาว่า “เจ้าเท้าเล็ก” – วันหนึ่งในฤดูหนาวที่หนาวจัดจนน้ำค้างบนยอดหญ้าแข็งเป็นน้ำแข็ง หรือที่เขาเรียกว่าแม่คะนิ้งนั่นแหละ – เจ้าเท้าเล็กตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ไม่ใช่เพื่อมารอคอยชื่นชมความงามระยิบระยับของน้ำค้างบนยอดหญ้าแบบที่ผู้คนในเมืองชอบไปดูกันหรอก แต่เพื่อแผนการใหม่ในชีวิตของเขาต่างหาก เจ้าเท้าเล็กหยิบเอาห่อผ้าที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พร้อมกับกระบอกน้ำแล้วค่อยๆ เดินลงบันไดบ้าน โดยไม่ได้จุดตะเกียง เพราะว่ามีไฟฟ้าจากแผงโซล่าเซลแล้ว หลังจากปิดสวิตไฟที่หัวบันได เจ้าเท้าเล็กก็งมงึมงุ่มง่ามลงจากบันไดบ้าน เดินงมทางไปเรื่อยๆ จนสายตาเริ่มชินกับความมืดแล้ว มองเห็นทางถนนรางๆ เจ้าเท้าเล็กจึงก้าวเท้าเดินออกไปตามทางถนนเล็กในหมู่บ้านที่เป็นเพียงคันดินซึ่งชาวบ้านถางหญ้าให้เรียบ เขาเดินออกไปด้วยเท้าเปล่าๆ คู่เล็กๆ นั่น สองเท้าเล็กๆ เปลือยเปล่าเหยียบย่ำไปบนทางที่ปกคลุมด้วยหญ้าและเกล็ดน้ำแข็งแหลม แต่เจ้าเท้าเล็กก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะบัดนี้ความเย็นบนพื้นหญ้าทำให้เท้าของเขาชาไปหมดแล้ว บางครั้งอาจเจ็บจี๊ดๆ แต่เขายังไม่หยุดเดิน “เดินไปมืดๆ ถูกทางมั่ง ไม่ถูกทางมั่ง ก็ยังดีกว่าไม่ได้ก้าวไปไหนเลย” เจ้าเท้าเล็กคิดในใจ....
ปล.โปรดใช้ถ้อยคำที่สุภาพและถูกหลักภาษาไทย
ข.ญ.ภรณ์ทิพย์
ห้อง1/6 อาคารเพชร แรกรับ
