เสียงขลุ่ยลอยมากับสายลมแสงแดด
บุรุษผู้เพ้อฝันว่ามาก่อนมีสิทธิ์กว่า
ดวงตาเคลิ้มซาบซึ้งสำเนียงขลุ่ยของตนเอง
ลายเส้นบนแผ่นดินจักจารึกนามไว้ชั่วลูกหลาน
เด็กๆผู้ใฝ่เห็นสังคมใหม่เดินตามรอยอดีต
เจ้าของรอยเท้าชราเชิดหน้าเป่าขลุ่ยขณะกระถดเท้าถอยหลัง
สีเลือดในแก้วไวน์ย้อมแววตารื่นรมย์วันล้อมปราบลิ่วล้อทุนทราม
ความจริงกระจ่างอยู่ข้างหน้า
เส้นผมบังเขาไว้ไม่มิด
แขนขาโผล่
ไม่มีสิ่งบังตา
บ้างว่าแท้คืออัตตาบังใจ
ใครเป็นศัตรูกับทุนสามานย์คือเพื่อนของเขา
ไม่เลือกแม้เผด็จการขุนศึกศักดินา
บทกวีสรรเสริญจึงกัดกินหัวใจไพร่ฟ้า
ใครเป็นศัตรูกับเพื่อนของเขาย่อมเป็นศัตรูของเขา
ประชาชนคือถ้อยคำน่าขยะแขยง
ในยุคสมัยซ้ายประสาทกลับ
ขณะเขาก้มลงวาดนิ้วเขียนแผ่นดิน
คาวเลือดคลุ้งกลายกลิ่นเป็นบทกวีกลีบหอมมวลดอกไม้
ชุบชื่นราชธานีเนิ่นนาน
ติดตามความเคลื่อนไหวของ ประชาไท ทางอีเมล คลิกอ่าน http://goo.gl/8xIcV หรือเฟซบุ๊ค http://fb.me/Prachatai