กวีประชาไท: “ย่อหน้าแรก วรรคสุดท้ายของลมปาก”

อย่าได้เศร้าโศกไปเลย  คุณก็แค่มาสังสรรค์
อย่าได้เสียใจไป หากยังมีอีกหลายศพให้คุณได้อ่านบทกวีรำลึก

อย่าได้เสียใจไปกว่า
หากวัตถุพยานรายล้อมรอบตัวคุณ
ที่มาร่วมรับฟังพจนประกาศกลางสถานที่เกิดเหตุ
จะกลายเป็นอากาศธาตุ เพียงชั่วข้ามคืน-วัน

อย่าได้เสียใจไปกว่านี้ 
หากถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปาก
ไมได้ตกตะกอนลงไปซึมแทรกอยู่กลางเลือดเนื้อวิญญาณ

อย่า... อย่าได้เศร้าโศก 
หากคนตาย จะไม่อยากได้ยินถ้อยคำโกหก
บนสวรรค์ไม่ได้ว่างเปล่า และนรกไม่ได้แออัด

อย่าได้เสียใจไปกับความตายบนหน้ากระดาษ
หากพรุ่งนี้คุณเขียนให้เขาฟื้นคืนมาใหม่
 

อย่าได้เศร้าโศก
หากจิตสำนึกอันทรงเกียรติ  สู่ปลายปากกา เพียงไหลผ่านสมอง
โดยไม่ได้รับอนุญาตให้แล่นผ่านหัวใจ
 

วฒน