กวีประชาไท: รำพึงรำพัน

(บทรำพึง)
ความยากจนและขาดแคลนในสิ่งของวัตถุ
ยังไม่น่ากลัวเท่ากับ
ความยากจนและขาดแคลนในทางจิตวิญญาณความนึกคิด
และสำนึกที่รู้จักผิดชอบชั่วดี
บ้านเมืองลุกเป็นไฟมาหลายฤดูแล้ว
ตอนนี้เข้าแล้งมาทุกที
มันจะร้อนมากไปกว่านี้อีกสักเท่าใดหนอ

(บทรำพัน)
เรายากจนข้นแค้นแสนสาหัส

ลมร้อนร้ายพัดระบัดไปทุกที่

เราขาดแคลนจิตวิญญาณของความดี

มีแต่ผีภูติพรายกระหายเลว

เดินสะบัดซัดส่ายกระหายเลือด

เชือดหัวใจให้กระอักลงปลักเหว

เกฬวรากกากเดนที่แสนเลว

ลามดังเปลวเพลิงไฟในแผ่นดิน