กวีประชาไท: ไทยรบไทย

ระเบิดตูมคนมุง หามส่ง
แบกโลงยัดใส่ คนตาย
ระเบิดดังกี่ครั้ง วอดวาย
กี่หนคนตาย ตามทาง

ครั้งก่อนที่นี่ มีศพ
วันนี้มีศพ ไม่ต่างกัน
คนตายกลางฝูงชน ทุกวัน
คนเป็นนั้นเดินหน้า ปราชัย

คนตาย ตายเป็นวีรชน
คนเป็นตะโกน ไม่ถอย
ถึงตายกว่านี้ นับร้อย
จะค่อยชัยชนะ เป็นของตน

ศพเกลื่อนกลาด ลาดถนน
เลือดเข้มข้น คนใช่ไหม
กองตรงหน้า ศพคนไทย
มือดีนั้นใคร หากมิใช่ ไทยกันเอง

ต่างฝ่ายอ้างเหตุผล คนตาย
หมายเริ่มเพิ่ม ความชอบธรรม
ประจันหน้าฝ่า แม้นบอบช้ำ
กูจะกำชัยทอง ครองเมือง

ไทยรบไทย ใครชนะ
จะประกาศชัย ให้ใครเห็น
บ้านเมืองอยู่ไม่สุข ทุกเช้าเย็น
เราเองเป็น คนเห็นแก่ตัว

ศพแล้วศพเล่า เราลืมหมด
มองเพียงอนาคต สดใส
ไม่ย้อนดูอดีต เป็นอย่างไร
เหตุไฉนคนไทยถึงฆ่ากัน
หรือมันเป็นเรื่องปกติ ประเทศไทย