กวีประชาไท: อณูคน

เป็นเพียง อณูคน ที่ป่นปี้
ถูกขยี้ ให้บี้แบน แหลกสลาย
คำชี้แนะ แสยะยิ้ม และวุ่นวาย
เบื้องหน้าคือ ความตาย และทางตัน

เพียงกู่ร้อง เบาเบา เขาก็เย้ย
ครั้นนิ่งเฉย เลยตามเลย เขาก็หยัน
อึดอดทน เขาก็ปล้น สิทธิ์ทุกวัน
สรวงสวรรค์ ถล่มล่า ไม่ปรานี

อณูคน ที่ป่นแตก แยกกระจาย
ไร้ความหมาย ไร้ทิศทาง ไร้ศักดิ์ศรี
มีหวังบ้าง ก็ห่างไกล เหมือนไม่มี
เหลือบ่ากว่า แรงที่ จะแย่งมา

เก็บเศษซาก ที่กระจาย กลายเป็นผง
แล้วบรรจง ประกอบใหม่ ให้แน่นหนา
สานอณู หลายอณู สู้เทวดา
มวลมหา ประชาฯหยัน ช่างมันปะไร

หมายเหตุ : ได้รับการปรับแก้ให้สละสลวยยิ่งขึ้นจากมิตรสหายที่เคารพแม้ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวท่านหนึ่ง