กวีประชาไท: จุดเริ่มต้นของบทกวี (ก่อนกาฬยุค)

เวลาคล้อยล่วงบ่ายสามโมง
นักเรียนคนสุดท้ายเดินผลุนผลันออกจากห้องไปแล้ว
ห้องเรียนมีสีขาว
กำแพง โต๊ะ เก้าอี้ ล้วนมีสีขาวเช่นกัน
ส่วนดวงอาทิตย์กลับฉายสะท้อนสีเลือดแดงฉาน
ห้องเปลี่ยนสีไปแล้ว
ใช่หรือ? ใช่อย่างนั้นหรือ?
ช่างเถอะ...
เท่าที่รู้คือฉันกำลังมองฟ้าผืนนั้นซึ่งกางอยู่นอกหน้าต่าง
.....................................

เสียงปืนดังขึ้นนัดหนึ่ง
.....................................

หรืออาจจะมากกว่านั้น
มันก้องกังวานเสียจนฉันจับความไม่ได้
เพียงแต่ฉันไม่ได้ตกใจอะไร
สิ่งที่ฉันรู้ตอนนี้มีเพียงว่า
ฉันต้องการกระดาษแผ่นหนึ่ง
เพื่อมาเขียนกวี
พร้อมกับหยาดน้ำตา...